هر آنچه درباره موسیقی سه بعدی باید بدانیم

سال ۱۸۸۱ برای اواین بار، در اجرایی در سالن اپرای پاریس دو میکروفن کربنی تلفن با فاصله حدود ۲۰ سانتیمتر (تقریبا فاصله گوشهای انسان) جلوی سن قرار داده شد و سیگنال صدا از طریق دو خط تلفن به خانه هایی فرستاده شد که دو خط تلفن داشتند و آنها از طریق قراردادن دو گوشی تلفن بر روی دو گوش خود، اولین گوش دادن به فرمت “دو گوشی” یا “باینورال Binaural” را تجربه کردند که درواقع نخستین ایده برای ضبطهای باینورال بعدی یا بعبارت امروز 3D و همچنین ضبط استریو در آینده بود.

تجربه بر روی فرمت باینورال ادامه پیدا کرد تا اینکه در سال ۱۹۳۳ توسط فلچر ضبط باینورال بوسیله قرار دادن دو میکروفن تمام جهتی در کانالهای گوش سر یک آدمک مصنوعی Dummy Head انجام گرفت.
دلیل این ایده اینبود که با قرار دادن میکروفنها در محل گوش یک انسان، دقیقا تجربه شنیدن موسیقی در فضای اطراف سر به شنونده منتقل شود.

از خصوصیات موسیقی باینورال اینست که:
اول، شنونده موسیقی را با تمام جمجمه سر و در فضایی ۳۶۰ درجه اطراف آن میشنود.
دوم، این موسیقی برای اینکه دقیق حس شود حتما باید بوسیله هدفون شنیده شود تا نشتی اسپیکر چپ در گوش راست و برعکس، تصور دقیق فضایی شنونده را بهم نریزد.

با اینکه فرمت باینورال قبل از فرمت استریو ابداع شد ولی بدلیل اینکه استفاده از هدفون در قدیم متداول نبود، این فرمت فراگیر نشد و امروزه موسیقی ها، بازی های کامپیوتری یا فیلم های کمی با این فرمت تولید می‌شوند.

آنچه امروزه بعنوان موسیقی 3D یا به غلط، 8D در بین مخاطبین منتشر میشود درواقع نسخه ای از ضبط باینورال است که ابداع آن برمیگردد به حدود ۱۵۰ سال پیش و احتمالا بسیاری از شما نسخهء قدیمی آن یعنی صدای یک قیچی در آرایشگاه را بخاطر دارید.

و در آخر …

البته در تولید اکثر موسیقیهایی که بعنوان 3D منتشر میشوند، روش واقعی باینورال بکار گرفته نمیشود چون هر چند ضبط به این روش ساده است اما تهیه امکانات ضبط با این فرمت بسیار پرهزینه و کمیاب است.

کاری که در این موسیقیها انجام میشود نوعی شبیه سازی این روش است که با استفاده از پروسسورهای مخصوص این کار و همچنین استفاده از پنینگ، تغییرات فاز، فرکانس، و … انجام میشود.